برده صنمی شوخ و سیه چرده دل من
چون جان ببرم آمده و برده دل من
آویخته چندان به سر زلف سیاهش
تا روز من و خویش سیه کرده دل من
تا دست دهد طره آن آهوی مشگین
چون نافه بسی خون جگر خورده دل من
بس اشک که باریده چو باران بهاران
تا سرو قدی را ببر آورده دل من
دیگر تو دل زار من ای ماه نیازار
کز گردش گردون بسی آزرده دل من
**********
دیدن عکس در سایز بزرگتر
photografer : MEHRDAD TADJDINI
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر